vertaling: Esther Ottens
Ploegsma, mei 2020
Josy is twaalf als haar opa overlijdt. Veel bezittingen had hij niet, maar Josy krijgt wel een heel vreemde erfenis: ze erft opa’s bijenvolk. En hoewel ze niks heeft met insecten, en haar moeder zelfs nadrukkelijk niet wil hebben dat Josy bijen gaat houden, wil Josy toch opa’s erfenis aannemen. Een vriendin van haar opa maakt haar wegwijs en introduceert haar bij een vereniging voor imkers.
Josy gaat het steeds leuker vinden om imker te zijn, maar bij haar moeder maken ze bijen nare herinneringen los. Volgens haar hield haar vader meer van de bijen dan van zijn kinderen. Ze wil dan ook dat de bijenkasten uit de tuin verdwijnen.
Op een dag zijn de kasten echt weg, maar ze zijn niet door Josy’s moeder weggehaald. Pas als Josy van de vriendin van haar opa hoort waarom de bijen zo belangrijk voor hem waren, begrijpt ook haar moeder meer van het verleden.
Bijen. Je zal ze maar erven. Bijen verzorgen is een wat eigenaardige hobby, daar komt Josy wel achter. Samen met Josy gaat de lezer de bijen steeds interessanter vinden.
De bijen zelf komen ook aan het woord, als een soort geheel vertellen ze in cursieve teksten over het leven van een gewone werkbij in een bijenkast. Soms is dat leuk en interessant, soms is het ook wat over-de-top. De bijen zouden ‘oeroude verhalen’ vertellen, tja, daar moet je van houden, maar je krijgt onwillekeurig wel associaties met geitenwollen sokken.
Het verhaal van Josy’s opa wordt gekoppeld aan het leven van de bijen. Als een bijenvolk een kast verlaat, beginnen ze ergens anders weer opnieuw. Dat gebeurt op gegeven moment ook met Josy’s bijenvolk. Het blijkt dat opa als kleine jongen in de oorlog heeft moeten vluchten uit Silezië, waarbij hij alles achter moest laten. Ook opa begon dus helemaal opnieuw. Opa leerde min of meer van de bijen om door te zetten. Deze metafoor ligt er wat dik bovenop, maar nu begrijpt Josy’s moeder eindelijk wel waarom de bijen zo belangrijk waren voor haar vader.
Dik pluspunt uit dit boek zijn de prachtige dialogen, de prettig leesbare taal, de personages die direct voor je gaan leven. Het jaar dat de bijen kwamen is een prima boek voor wie eens iets van een onbekende auteur wil proberen. Fijn lezen voor elf jaar en ouder.