vertaling: Sandra C. Hessels
Leopold, april 2022
Ooit was Steenvallei een fijn dorp. De mensen waren vriendelijk en zorgden voor elkaar. Er waren mooie straten met fruitbomen en schaduw, er was een park waar de kinderen speelden en er was een fantastische bibliotheek. Maar er kwam brand, de prachtige bibliotheek brandde tot de grond toe af. Daarna kregen de bomen een ziekte en stierven, mislukte de oogst en begonnen de mensen elkaar te wantrouwen. Gelukkig heeft het dorp een fantastische, stralende burgemeester.
In het weeshuis van Steenvallei groeien nu vijftien kinderen op. Anthea is de oudste. Samen met Bartleby en Cass probeert ze voor de kleintjes te zorgen en de vader en moeder van het weeshuis zo goed mogelijk te helpen. De kinderen weigeren te geloven dat de halfreuzin, die buiten het dorp woont, iets met de ondergang van Steenvallei te maken heeft. Kunnen de weeskinderen samen de halfreuzin redden en het geheim van het dorp ontrafelen?
De plattegrond van het dorp staat afgebeeld op het schutblad, maar ook zonder die plattegrond zie je Steenvallei voor je: hoe het nu is, en vooral hoe het ooit was. In die fijne bibliotheek zou iedere boekenliefhebber willen rondsnuffelen. Naast een sprookjesachtig, magisch verhaal is Het meisje dat naar de sterren luisterde dan ook een ode aan het vertellen.
Er zijn veel personages en het perspectief wisselt vaak, maar het verhaal is makkelijk te volgen. Er is een ‘ik-figuur’, iemand die alles weet en die zo nu en dan aan het woord komt – en wat een vondst is het om deze figuur de geschiedenis van Steenvallei te laten vertellen!
De lezer die goed oplet, krijgt al vrij snel in de gaten hoe het komt dat Steenvallei zo in verval geraakt is. Dat neemt de spanning maar een klein beetje weg. Er zijn zó veel details dat je toch wel betoverd raakt door de geschiedenis van Steenvallei en haar bewoners.
Kelly Barnhill schildert voor de derde maal een magisch mooi decor voor een verhaal dat je met je vingers in je oren wil lezen. De titel slaat helaas nergens op; deze marketingtruc was helemaal niet nodig. Het meisje dat naar de sterren luisterde is een langzaam verteld verhaal (soms wat erg langzaam) voor liefhebbers van sprookjesachtige, dikke, bijna klassieke boeken. Elf jaar en ouder.