3sterVan Holkema & Warendorf, maart 2018

Bo is verhuisd. En dus moet ze naar een nieuwe school. En daar ziet ze metershoog tegenop. Want Bo is spastisch. Haar been is krom, haar ene hand is een klauwtje, ze heeft een bocheltje, ze wiebelt en soms is ze bijna niet te verstaan. Op haar vorige school is ze verschrikkelijk gepest, maar dat hoeft niemand te weten.
In de klas komt ze naast Tom te zitten. Vrijwel meteen heeft Bo in de gaten dat Tom haar ‘moet’ helpen. Voor hulp is Bo allergisch, maar toch moet ze toegeven dat Tom haar intrigeert. Er ontstaat een voorzichtige vriendschap, een vriendschap die hechter wordt als Tom achter Bo’s geheim komt en vastbesloten is haar te helpen om wraak te nemen op haar voormalige kwelgeest. Maar zo ver komt het niet, want ook Tom heeft een geheim. Het is niet voor niets dat de juf hem heeft aangewezen om Bo wegwijs te maken. Als Bo het geheim van Tom hoort, is ze diep geschokt. Maar toch is Tom haar vriend. Dat wist haar hart al voor haar hoofd het wist.

Een verhuizing en een nieuwe school; het blijft een cliché, maar wel een effectief cliché. Heel invoelbaar dat Bo die nieuwe klas niet ziet zitten en dat ze haarfijn in de gaten heeft dat er al over haar gepraat is en iedereen probeert zo ‘gewoon’ (en behulpzaam!) mogelijk te doen, ook al is haar handicap niet zo heel gewoon.
Het vertelperspectief verspringt van Bo (in de ik-vorm) naar Tom (in de hij-vorm), al komt Tom er (ook qua aantal pagina’s) nogal bekaaid vanaf. Op zich is Tom interessant genoeg om een half boek aan te wijden, dus deze onevenwichtige verdeling doet wat vreemd aan. Sterker nog: Tom is in feite interessanter dan Bo en zijn sluimerende verdriet zou veel meer aandacht mogen krijgen. De lezer weet pas op het allerlaatst wat er precies gebeurd is rondom Tom. Dat zou geen probleem hoeven zijn, maar door de wat ongelijke rolverdeling is de ontknoping van het boek nogal abrupt en komt Tom minder goed uit de verf dan je hem zou gunnen. Zijn geheim wordt een beetje afgeraffeld en dat is jammer.

Prima dat er een boek geschreven is over een meisje met een fysieke handicap, al ligt de boodschap er wat dik bovenop. Twee buitenbeentjes worden vrienden en het is mogelijk om je verleden achter je te laten. Als je jezelf - en anderen - maar vertrouwt. Het (on)gewone verhaal van Bo (en Tom) is geschikt voor lezers vanaf elf jaar.

Top